نورهایی که انسانها به طور طبیعی می‌بینند، ترکیباتی از طول موجهای مختلف هستند. درک کردن رنگ عمدتاً در نتیجه طول موج غالب در این ترکیبات است. نور روی چشم می‌افتد ولی شما با مغزتان میبینید( اطلاعات دیداری به صورت تکانه های عصبی به مغز منتقل می‌شوند.) پس نورهایی که بلندترین طول موج را دارند، قرمز به نظر می‌رسند در حالی که نورهای دارای کوتاهترین طول موج، بنفش به نظر می‌آیند. رنگ نوعی تعبیر روان‌شناختی است و ویژگی خود نور نیست.
[ این جملات برگرفته از کتاب روانشناسی عمومی وین ویتن بود.]
همانطور که ملاحظه کردید، آنچه مغز ما به عنوان رنگ درک میکند نتیجه ورود طول موج به چشم است.
اما آیا واقعاً رنگی در جهان وجود دارد؟ یا این رنگها صرفاً ساخته ذهن ما هستند؟
جواب: ما یقین داریم اختلاف رنگها (معلول‌ها) ناشی از تعدد علت خارجی آنهاست.
رجوع کنید به مبحث سنخیت علت و معلول در فلسفه.
